Μιχάλης Τρεμόπουλος

του Μιχάλη Τρεμόπουλου,

πρώην ευρωβουλευτή,

υποψήφιου Δήμαρχου Θεσσαλονίκης

Από τηνπρώτη στιγμή της πυρκαγιάς στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στη Σίνδο ζητήσαμε να ελεγχθεί η διασπορά των διοξινών και μέχρι στιγμής ουδείς δείχνει να συγκινείται. Σαν να είναι μη θέμα!

Λες και αυτή η πόλη δεν έχει υποστεί τις επιπτώσεις από το μεγαλύτερο βιομηχανικό ατύχημα που έχει συμβεί στη χώρα, αυτό της πυρκαγιάς στις δεξαμενές της JetOilκαι δεν είχαμε και τότε αποκαλύψει ότι τεράστιες ποσότητες από καρκινογόνες ουσίες είχαν διασπαρεί σε όλη την Κεντρική Μακεδονία και έφτασαν μέχρι και τη Βουλγαρία.

Υπάρχει δυστυχώς πλούσια εμπειρία από τις πολλές και ύποπτες πυρκαγιές σε εργοστάσια χαρτοποιίας και ανακύκλωσης στην Ελλάδα.

Θυμίζουμε ότι από έρευνες μετά την πυρκαγιά του 2015 στον Ασπρόπυργο προέκυψε ότιτο 4,25% των καμένων υλικών ήταν επικίνδυνα και το 10,54% δυνητικά επικίνδυνα. Και επειδή κατά την καύση πλαστικών, ελαστικών κ.ά παράγονται εξαιρετικά επικίνδυνες ουσίες, όπως οι διοξίνες, τα φουράνια, οι πολυαρωματικοί υδρογονάνθρακες, τα βαρέα μέταλλα και τα μικροσωματίδια PM 10 και PM 2,5, ρυπαίνεται η ατμόσφαιρα και μετά το έδαφος, τα φυτά, τα νερά και τα τρόφιμα. Και βεβαίως, καταλήγουν στο πιάτο μας.

Το ίδιο πέπλο έχει πέσει και στην έρευνα των αιτίων της πυρκαγιάς, που έχει πολλά ερωτηματικά να απαντήσει.

Στη μονάδα κατέληγε το σύνολο του περιεχομένου του προβληματικού συστήματος των μπλε κάδων από τον Δήμο Θεσσαλονίκης και από άλλους έξι δήμους του ΠΣΘ. Ήδη το 45% του περιεχομένου των μπλε κάδων πήγαινε στον ΧΥΤΑ για θάψιμο γιατί δεν μπορούσαν να ανακυκλωθούν. Τώρα θα πηγαίνουν όλα στη Μαυροράχη -σε ειδικό χώρο του πυρκαγιά, όπως λένε- μέχρι να ξαναγίνει εργοστάσιο διαλογής.

Η «Οικολογία – Αλληλεγγύη» αναρωτιέται:

-Ποιος ελέγχει τη διασπορά των διοξινών στην ευρύτερη περιοχή και τι μέτρα έχουν παρθεί;

-Γιατί το εργοστάσιο ανακύκλωσης να είναι ιδιωτικό;

-Ποιος και με ποιες διαδικασίες είχε εγγυηθεί την πυρασφάλειά του;

-Γιατί να μην κάνουν μια σχετική επένδυση σε μονάδα ανακύκλωσης οι Δήμοι, με πρώτο αυτόν της Θεσσαλονίκης;

-Γιατί στον ΦΟΔΣΑ και στην ΠΕΔ κάποιοι ποντάρουν στο εργοστάσιο καύσης, βαφτίζοντας το ως εργοστάσιο «ενεργειακής αξιοποίησης», συμπλέοντας με τους εγχώριους και διεθνείς εργολάβους και υποσκάπτοντας το μέλλον της ανακύκλωσης;

Δυστυχώς, τα ίδια ερωτήματα θέτουν και άλλοι σε πολλές χώρες του κόσμου. Η άρνηση της Κίνας από την 1.1.2018 να συνεχίσει να είναι ο σκουπιδότοπος της Δύσης, απαγορεύοντας τις εισαγωγές ανακυκλώσιμων υλικών, είχε ως συνέπεια να αυξάνονται οι καύσεις των πλαστικών και η αναπόφευκτη τοξική ατμοσφαιρική ρύπανση. Έχουν υπάρξει εκατοντάδες πυρκαγιές σε χώρους αποθήκευσης ανακυκλώσιμων υλικών. Οι τιμές πλαστικού scrap κατέρρευσαν, όπως και αυτές της χαμηλής ποιότητας χαρτιού. Βουνά από πλαστικές συσκευασίες σχηματίστηκαν σε περιοχές των ΗΠΑ, της Βρετανίας και αλλού, καθώς το κόστος επεξεργασίας και ανακύκλωσής τους εκτινάχθηκε στα ύψη. Η ομίχλη των διοξινών δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να επιδεινώσει την υγεία μας και να κρύψει το πρόβλημα.

Ο πλανήτης υποφέρει από τους τόνους πλαστικών που καταλήγουν στους ωκεανούς και στην τροφική αλυσίδα. Από το 1950 που άρχισε η μαζική παραγωγή πλαστικών μέχρι σήμερα έχουν παραχθεί 8,3 δισεκατομμύρια μετρικοί τόνοι πλαστικών. Αν η παραγωγή τους συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό, μέχρι το 2050 η βιομηχανία του πλαστικού θα καταναλώνει το 20% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου.

Μέχρι το 2030 συνολικά 111 εκατομμύρια μετρικοί τόνοι πλαστικών θα καταλήξουν σε άλλα σηµεία του πλανήτη. Ήδη το 2018 οι ΗΠΑ εξήγαγαν το 50% των πλαστικών σκουπιδιών τους στην Ταϊλάνδη, τη Μαλαισία και στο Βιετνάμ. Σύντομα θα αναγκαστούν να τα απαγορεύσουν κι εκεί.

Στη Μεγάλη Βρετανία αποκαλύφθηκε ότι στις επίσημες καταγραφές των εξαγόμενων ποσοτήτων εταιρείες παρουσίασαν παραπάνω όγκο πλαστικών απορριμμάτων, ούτως ώστε να αυξήσουν παράνομα το κέρδος τους ενώ άλλες δεν διασφάλιζαν ότι τα πλαστικά απορρίμματα όντως ανακυκλώνονται.

Από το 1992 η Κίνα μέχρι την απαγόρευση των εισαγωγών είχε εισαγάγει περισσότερους από 106 εκατομμύρια μετρικούς τόνους πλαστικών, δηλαδή περίπου το 50% των πλαστικών που έχουν συλλεχθεί από 123 χώρες. Τα περισσότερα προερχόταν από 43 χώρες, με πρώτες τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γερμανία, την Ιαπωνία και το Μεξικό.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Worldwatch ο μέσος Βορειοαμερικανός ή Ευρωπαίος καταναλώνει 100 κιλά πλαστικού κάθε χρόνο. Η ΕΕ, που παράγει 25 εκατομμύρια τόνους τον χρόνο, εκ των οποίων ανακυκλώνεται μόνο το ένα τέταρτο, αποφάσισε να απαγορεύσει πλαστικά είδη μιας χρήσης, όπως τα πλαστικά μαχαιροπίρουνα και πιάτα, οι μπατονέτες, τα καλαμάκια κ.α. να αυξήσουν τους στόχους ανακύκλωσης στο 70% για άλλα υλικά συσκευασίας μέχρι το 2030.

Χρειαζόμαστε μια πιο αποφασιστική στροφή. Μερικές προτάσεις:

-Εκσυγχρονισμός της ανακύκλωσης, με διαλογή στην πηγή των απορριμμάτων σε 4 ρεύματα και

-Διαδημοτική συνεργατική μονάδα/ες διαχείρισης, σε συνεργασία με τους πολίτες, ώστε να ξεβαλτώσει η ανακύκλωση στη Θεσσαλονίκη από το 14%.

-Κατάργηση του συστήματος των μπλε κάδων

-Καλύτερη φύλαξη των υλικών, ώστε να είναι ανταποδοτική η ανακύκλωση.

-Παρέμβαση στην παραγωγή για μείωση των υλικών συσκευασίας.

-Δημιουργία πολλών «πράσινων σημείων» μέσα στον πολεοδομικό ιστό.

-Ενίσχυση των επαγγελμάτων επιδιόρθωσης και επανάχρησης των περιττών ή τεχνητά απαξιωμένων υλικών.

-Συνεργασία του Δήμου με την κοινωνία των ενεργών πολιτών και στήριξη των εγχειρημάτων ΚΑΛΟ.

Και πάνω απ’ όλα, να δοθούν κονδύλια από το Πράσινο Ταμείο, που μετά την πυρκαγιά στον Ασπρόπυργο έδωσε 5 εκατομμύρια ευρώ για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων.

__________________________

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μακεδονία στις 5/5/2019

Συνέντευξη στον  ΔΑΝΙΗΛ Γ. ΠΑΠΑΔΑΝΙΗΛ

Ο υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης με την «Οικολογία - Αλληλεγγύη», διατυπώνει ένα από τα φιλόδοξα σχέδιά του, σε μια «εφ’ όλης της ύλης» συνέντευξη, στο typosthes

1. Κύριε Τρεμόπουλε, είστε υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, της αυτοδιοικητικής κίνησης «Οικολογία – Αλληλεγγύη». Πιστεύετε ότι στο πρόσωπό σας θα ενωθεί το πράσινο κίνημα της Θεσσαλονίκης, έτσι ώστε να παίξει σημαντικό ρόλο στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο;

Υπάρχει σήμερα ένα «πράσινο κύμα» στην αυτοδιοίκηση, που αλλάζει το πρόσωπο της σύγχρονης Ευρώπης. Είμαστε υπέρ των συνεργασιών αλλά η οικολογία δεν μπορεί να είναι «προστατευόμενη» άλλων πολιτικών δυνάμεων. Φιλοδοξούμε να εκφράσουμε και ευρύτερο κόσμο από αυτόν που παραδοσιακά μας στήριζε, με αναβάπτιση στα κινήματα των πολιτών και ανανέωση των πράσινων προτάσεων.

Η «Οικολογία - Αλληλεγγύη» έχει δείγματα γραφής και έχει πετύχει νίκες και για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των πολιτών αλλά και στο πεδίο της δημοκρατίας και της διαφάνειας. Αναζητούμε προγραμματικές συγκλίσεις και συνεργασίες, εξαιρετικά χρήσιμες μετά τις εκλογές, με στόχο να αλλάξουμε ριζικά τις δημοτικές πολιτικές. Και θα το πετύχουμε.

2. Τί πρεσβεύει η «Οικολογία – Αλληλεγγύη» γενικά για την πόλη και τους δημότες της; Τί προτίθεστε να κάνετε για τα δύο κατ' αρχήν νευραλγικά ζητήματα που ταλαιπωρούν τη Θεσσαλονίκη, την καθαριότητα και το κυκλοφοριακό;

Έχουμε πει ότι το πρόγραμμά μας είναι οι αγώνες μας. Και έχουμε να επιδείξουμε όχι μόνο λόγια και συνθήματα αλλά και μια

Θέλουμε άνοιγμα στην κοινωνία και δήμαρχο που να δεσμεύεται

"Διαβάζουμε ότι οι συμμετέχοντες στην Επιτροπή Διαβούλευσης, που συγκροτήθηκε μετά από πρόσκληση του Δήμαρχου Μπουτάρη, «κατέληξαν σε κοινό πρόγραμμα». Ουδέν αναληθέστερον, εφόσον επί 25 ημέρες τώρα το μόνο που έχει συμφωνηθεί είναι οι 5 τίτλοι από τις «θεματικές ενότητες για τη συγκρότηση ενός σχεδίου κοινού προγράμματος» -όπως αναφέρει και το ΔΤ της «Πρωτοβουλίας»- που ΘΑ συζητηθούν. (...)

Η προγραμματική σύγκλιση, όπως εμείς την εννοούμε, έχει ως προϋπόθεση τον διάλογο με τα κινήματα και τους κοινωνικούς φορείς της πόλης, ως βασικών συμμετόχων στη διαμόρφωση ενός προγράμματος για την πόλη. (...)

Υποστηρίζουμε ότι η διαδικασία ανάδειξης κοινού υποψηφίου είναι σημαντική αλλά δεν μπορεί να γίνει πριν τη λήξη της διαδικασίας προγραμματικής σύγκλισης ή παράλληλα. Αλλιώς θα βάλουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. (...)

Θέλουμε έναν υποψήφιο «που να κερδίζει» ή κάποιον που να δεσμεύεται από το κοινό πρόγραμμα;

Η απάντηση είναι ότι θέλουμε έναν υποψήφιο που να κερδίζει με βάση τις δεσμεύσεις όλων από ένα κοινό πρόγραμμα, το οποίο θα προκύψει μέσα από διαβούλευση με την κοινωνία και τα κινήματα των πολιτών.

Αλλιώς, τζάμπα καίει η λάμπα...".

Ολόκληρο το άρθρο μου παρακάτω:

του Μιχάλη Τρεμόπουλου

Θα συνεχιστεί στις 29.11.22018 η δίκη ενός από τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη του συστήματος Ψωμιάδη στην πρώην Νομαρχία Θεσσαλονίκης.

Ο συγκεκριμένος ήταν υπάλληλος μηχανικός της Τεχνικής Υπηρεσίας της πρώην Νομαρχίας Θεσσαλονίκης και είχε συμβάλει στην αποκάλυψη του σκανδάλου με τα 456 45άρια (διάσπαση ενιαίων έργων σε μικρότερα κάτω από 45.000 ευρώ για να μπορούν να δοθούν με απευθείας αναθέσεις) και τις εικονικές συμβάσεις έργου, για τις οποίες το σύστημα Ψωμιάδη έχει παραπεμφθεί σε δίκη για κακουργηματικές πράξεις και βλάβη του Δημοσίου, που θα διεξαχθεί στις 21/1/2019.

Η δίκη γίνεται για να εμπλέξει τον έντιμο υπάλληλο ως υπεύθυνο για διαδικασίες σύνταξης και πληρωμής μελέτης στην οδό Μεσημερίου-Επανωμής, παρόλο που αυτές ήταν νόμιμες και δεν επιβάρυναν το Δημόσιο.

Γιατί έγινε τότε η δίκη αυτή;

Κάποιοι επιδίωξαν να κερδοσκοπήσουν σε βάρος του συλλογικού συμφέροντος και του περιβάλλοντος. Οι κερδοσκόποι της γης είχαν εξασφαλίσει να περάσει νόμος, ώστε μόνο με αποφάσεις νομαρχών και χωρίς την έκδοση Π.Δ., όπως προβλέπει το Σύνταγμα, να μπορούν να επεκτείνονται τα όρια των οικισμών. Έτσι, όσοι γνώριζαν εκ των προτέρων για τις

Ενώ περιμέναμε να προχωρήσει η συνταγματική αναθεώρηση που θα περιελάμβανε και το πάγιο αίτημα του δημοκρατικού κόσμου για διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, βλέπουμε μια συμφωνία του πρωθυπουργού με τον αρχιεπίσκοπο, που δημιουργεί την αίσθηση ότι και στο θέμα αυτό οι ελπίδες πετσοκόβονται.

Ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος έχει αποδείξει ότι μπορεί να γίνεται ευρύτερα αποδεκτός, επιδεικνύοντας ήθος, πλήρη ανεξαρτησία αλλά και οικολογικές επενδύσεις. Ο οικουμενικός Πατριάρχης ισορροπεί με διεθνή επιτυχία σε ένα μη φιλικό περιβάλλον, επίσης εν μέσω μιας μουσουλμανικής πλειοψηφίας. Αλλά και ο αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας μου έχει πει ήδη από το 2010 -σε κοινή πτήση- ότι δεν θα είχε καμία αντίρρηση για διαχωρισμό από το κράτος αλλά οι πολιτικοί είναι αυτοί που θέλουν τις πελατειακές σχέσεις με την Εκκλησία.

Τι έχουμε μπροστά μας λοιπόν;

Ανακοίνωσαν ότι οι κληρικοί δεν θα νοούνται στο εξής ως δημόσιοι υπάλληλοι και θα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr στις 13/6/2018

Η συμφωνία για λύση κοινής αποδοχής που δρομολογήθηκε στο θέμα της ονομασίας της πρώην γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας είναι μια θετική εξέλιξη.

Έπρεπε, όμως, να περάσουν 27 χρόνια αδιέξοδης εθνικιστικής πλειοδοσίας από την ελληνική πλευρά αρχικά και από την απέναντι πλευρά στη συνέχεια, για να αναγκαστεί τελικά η κυβέρνηση της χώρας μας να οδηγηθεί σε έναν συμβιβασμό -ακόμη κι αν δεν υπάρχει εδώ κράτος της Νότιας Κορέας, που θα επιτρέψει τη διαιώνιση της Βόρειας συνονόματης…

Η λύση αυτή είναι φανερό πως δεν προέκυψε από τη βούληση της κυβέρνησης να επιλύσει το θέμα, αφού διαταράσσει τις ισορροπίες με το εθνολαϊκιστικό κόμμα-εταίρο των ΑΝΕΛ, αλλά από την αμερικάνικη πίεση και τη βούληση της 

Άρθρο του Μιχάλη Τρεμόπουλου, δικηγόρου του Δήμου Σερρών, του Δήμου Εμμ. Παππά και 413 πολιτών, στο tvxs:

Σε μια δίκαιη απόφαση ελπίζουν οι πολίτες της Βόρειας Ελλάδας, που ευαισθητοποιήθηκαν έγκαιρα για τις επιπτώσεις από την κατασκευή και λειτουργία του αγωγού φυσικού αερίου TAP, πίεσαν τους Δήμους που μπορούσαν και προσέφυγαν στο ΣτΕ, το οποίο συζήτησε στις 7.2.2018 την υπόθεση.

Μετά από 10 αναβολές και ενώ η εγκατάσταση του αγωγού έχει προχωρήσει, συζητήθηκαν επιτέλους στο ΣτΕ οι τρεις αιτήσεις ακύρωσης εναντίον της απόφασης έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων (Δήμοι Σερρών - Εμμ. Παππά, Καβάλας και Δοξάτου, αγρότες και εκατοντάδες πολίτες).

Παρόλες τις αντιδράσεις, τις οποίες είχαν στηρίξει τα κόμματα της σημερινής κυβέρνησης, παρόλη την τεκμηριωμένη κριτική στο έργο, οι έντονες πιέσεις των ΗΠΑ για διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών, με χειραφέτηση της ΕΕ από την εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο (ΦΑ) και οι γεωπολιτικές κ.α. σκοπιμότητες φαίνεται να υπερισχύουν.

Παρόλο, όμως, που οι ΗΠΑ επιτίθενται στα «υπονομευτικά» και «φαραωνικά» έργα Nord Stream, Turkish Stream και South Stream και προωθούν άλλες πηγές (Αζερμπαϊτζάν, ΗΠΑ με LNG, Ισραήλ, Κύπρος), η ΕΕ είναι διχασμένη, με τη Γερμανία πχ, την Ουγγαρία ή την Αυστρία -που πάγωσε πρόσφατα λόγω ατυχήματος στην παροχή ΦΑ- να βλέπουν θετικά το ρωσικό ΦΑ, από το οποίο άλλες 6 χώρες είναι 

Μέρα που είναι, ας δούμε τι πραγματικά συνέβη με το γνωστό «Όχι».

Την εποχή που ο Μεταξάς κατέλαβε την εξουσία, σε συνεννόηση με τον αγγλόφιλο βασιλιά Γεώργιο, ακόμη και η Γερμανία ταλαντευόταν μεταξύ της αγγλικής και της ιταλικής συμμαχίας. Το ίδιο και οι οπαδοί του Μεταξά και οι υπουργοί του ήταν χωρισμένοι σε γερμανόφιλους και αγγλόφιλους.

Ήδη στο βιβλίο του «Ο Αγών μου», ο Χίτλερ είχε γράψει: «Εάν εξετάσωμε ποίοι είναι για μας οι πιθανοί σύμμαχοι στην Ευρώπη, δύο μόνον κράτη προσφέρονται: η Αγγλία και η Ιταλία».

Όμως για τον Μεταξά η συμμαχία με την Αγγλία («ανατριχιάζω», είχε γράψει στο Ημερολόγιό του) προσφερόταν ως αντίβαρο του ιταλικού επεκτατισμού. Επίσης, γνώριζε ότι ο Χίτλερ ήθελε να στρέψει τον Άξονα προπαντός κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Και εκτιμούσε πως από την αντιμπολσεβικική συμφωνία, η Αγγλία δεν αποκλειόταν εκ των προτέρων.

Τελικά, όταν τα ιταλικά στρατεύματα αποβιβάζονται την 7η Απριλίου 1939 στην Αλβανία, με πρόθεση να καταλάβουν την Κέρκυρα, ο Μεταξάς ζητά την αγγλική υποστήριξη. Όταν, όμως την 13η Απριλίου η Αγγλία, όπως και η Γαλλία, θα δώσουν εγγυήσεις σε περίπτωση ιταλικής επίθεσης, θα εκφραστούν αντιρρήσεις και μελών της κυβέρνησής του.

Η εξωτερική πολιτική του Μεταξά ήταν πάντοτε -και το 1915- η ουδετερότητα, κυρίως γιατί «ανήκε σε μια μικρή μειονότητα, την μειονότητα των γερμανοφίλων, σε μια χώρα, η όποια εκ παραδόσεως ετέλει υπό αγγλική επιρροή», όπως έχει γράψει ο Κιτσίκης. Επιπλέον, η πολιτική της ουδετερότητας -και παρά τις διακηρύξεις «Τα Βαλκάνια στους Βαλκάνιους» της Βαλκανικής Ένωσης- απέτρεπε τον σχηματισμό ενός πολιτικού και στρατιωτικού συνασπισμού στα Βαλκάνια συνδεδεμένου με την Αγγλία και διευκόλυνε τη γερμανική οικονομική και ιδεολογική διείσδυση.

Ακόμη και μετά την απόφαση του Χίτλερ να εισβάλει στην Ελλάδα, στις 2 Ιανουαρίου 1941, ο Μεταξάς γράφει στο «Τετράδιο των Σκέψεών» του: «η Ιταλία, που ωστόσο ανεγνώριζε την συγγένεια του Ελληνικού καθεστώτος προς το δικό της, έπρεπε να είναι φιλικώτατη προς την Ελλάδα, ειλικρινά και πιστά φιλικώτατη. Και όμως ήτανε εχθρική. Από εξαρχής εχθρική... Για τον Χίτλερ το πράγμα δεν είναι και τόσο φανερό».

Ήδη από τον Νοέμβριο και με στόχο να εμποδιστεί μια ιταλική πανωλεθρία στην Αλβανία, είχαν αρχίσει επαφές και δελεαστικές γερμανικές μεσολαβητικές προτάσεις. Στην περίπτωση ανακωχής στο αλβανικό μέτωπο, η Ελλάδα θα μπορούσε να διατηρήσει την περιοχή που είχαν κατακτήσει τα στρατεύματά της στην Αλβανία, με αντάλλαγμα να γίνει ξανά απόλυτα ουδέτερη. Ο Χίτλερ προτείνει στην Ελλάδα με τη συνθήκη ειρήνης να κρατήσει το τμήμα της Νότιας Αλβανίας που κατοικούνταν από Έλληνες. Και στις 14 Δεκεμβρίου η ελληνική επίθεση στην Αυλώνα σταματά.

Με τη σταθεροποίηση του ιταλικού μετώπου, όμως, σταματούν και οι γερμανικές μεσολαβητικές προτάσεις. Ο Μεταξάς απογοητεύεται από τον Χίτλερ και γράφει στο ημερολόγιο του πως ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι πρόδωσαν την ιδεολογία τους.

Ο Μεταξάς επέμενε τόσο πολύ στη μέχρι τότε πολιτική του να μεσολαβήσει η Γερμανία στην Ιταλία, ώστε «έδωσε πίστη στις προτάσεις, κατά πάσα πιθανότητα επενέβη στην ελληνική επίθεση κι απέτρεψε έτσι τη βέβαιη νίκη του ελληνικού στρατού». Αρνήθηκε, μάλιστα, και την προσφορά του Τσόρτσιλ να του διαθέσει ειδικές ένοπλες δυνάμεις για την κατάληψη της Αυλώνας κι έμεινε σταθερός στην πολιτική της ισορροπίας ανάμεσα στη Γερμανία και τη Μεγάλη Βρετανία.

Ο Χίτλερ καταφέρνει έτσι, με παρελκυστικά μέσα, ν' απαλλάξει το ιταλικό μέτωπο από τον κίνδυνο, να ενισχύσει τα γερμανικά συμφέροντα στις πετρελαιοπηγές και να κερδίσει χρόνο για την προετοιμασία της επιχείρησης «Μαρίτα», δηλαδή της επίθεσης κατά της Ελλάδας.

Οι στρατηγοί του Μεταξά και ηγετικά στελέχη του καθεστώτος θα σαμποτάρουν την άμυνα απέναντι στον Χίτλερ. Είναι η ίδια ομάδα στρατηγών που θα δώσει άδειες στους φαντάρους στο αλβανικό μέτωπο. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός Κορυζής, βλέποντας την προδοσία των στρατηγών αλλά και του στενού του περιβάλλοντος, θα αυτοκτονήσει.

Άλλωστε όπως είχε γράψει ο Γκαίμπελς, υπουργός Προπαγάνδας του Χίτλερ, μετά την επίσκεψή του στην Ελλάδα του Μεταξά: «Ο Χίτλερ έχει δίκαιο, μας εφώναζαν».

Αλλά αυτά μια άλλη φορά…

του Μιχάλη Τρεμόπουλου*

Στο νέο στάδιο που βρίσκεται η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία (ΚΑΛΟ), οφείλει να αναζητήσει συμμαχίες σε ένα ευρωπαϊκό επίπεδο, με στόχο την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου. Και αυτό, βέβαια, στην κατεύθυνση μιας οικονομικής δημοκρατίας και όχιως άλλοθι για νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Τα κινήματα των πολιτών εντάσσουν την ΚΑΛΟ στο πλαίσιο μιας στρατηγικής βιώσιμης και εναλλακτικής κοινωνικής, παραγωγικής και περιβαλλοντικής ανασυγκρότησης, ως τρίτο τομέα της οικονομίας, πέρα από το κράτος και την αγορά. Είναι όμως αυτό εφικτό; Και με ποιόν τρόπο;

Υπάρχουν πλευρές της σημερινής ευρωπαϊκής πολιτικής που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν, παρόλο που ο σκληρός πυρήνας της ευρωπαϊκής ελίτ μιλάει για «κοινωνική οικονομία της αγοράς». Μπορεί, λοιπόν, να γίνει χρήση του ευρωπαϊκού θεσμικού και κανονιστικού πλαισίου καθώς και των εργαλείων του, όχι όμως για να υιοθετηθεί άκριτα η κυρίαρχη αντίληψή του αλλά για να ενισχυθεί η ΚΑΛΟ στην Ελλάδα. Και παράλληλα, για να γίνει προσπάθεια βελτίωσής του.

Με βάση τις σημαντικές εισηγήσεις στη μεγάλη Ημερίδα -Δημόσια ακρόαση για την ΚΑΛΟ, που οργανώσαμε το 2011 στις Βρυξέλλες, με τη συμμετοχή όλων των σημαντικών εμπλεκομένων με το θέμα ευρωπαϊκών φορέων, εκδόθηκε και σχετικός τόμος με τίτλο «Η Κοινωνική Οικονομία ως απάντηση στην οικο-κοινωνικο-οικονομική κρίση».

Σημαντική εξέλιξη στην πορεία ανάπτυξης του σχετικού προβληματισμού αλλά κυρίως στηνμπρακτη υλοποίηση των αρχών της ΚΑΛΟ με τη δημιουργία ή στήριξη διάφορων πρωτοβουλιών στη Θεσσαλονίκη, ήταν το 2011 και η συγκρότηση της ΠΡΩ.Σ.Κ.ΑΛ.Ο. (Κίνηση 136 και συνεταιρισμοί για το νερό, κοινωνικός καταναλωτικός συνεταιρισμός BIOS, Πρωτοβουλία για την Κοινωνική Διαχείριση των Απορριμμάτων κ.α.)